غلامرضا جعفری، کارگردان فیلم سینمایی «نهنگ‌ها» که این روزها در گروه سینمایی هنر و تجربه در حال اکران است، اظهار کرد: پیرنگ اصلی فیلم سینمایی «نهنگ‌ها» از یک ماجرای واقعی مربوط به سال‌های ۸۰-۸۱ به ذهنم رسید. این ماجرا در اصفهان رخ داده بود و شنیدم که در شب عید فردی افغانستانی زمانی که همسرش باردار بود و در آستانه به دنیا آمدن فرزندشان بودند، توسط پلیس دستگیر شده و به اردوگاه فرستاده شده است و من ایده فیلم را از این اتفاق واقعی گرفتم.

جعفری خاطرنشان کرد: برای اینکه قصه فیلم جذاب‌تر شود و مخاطب آن صرفاً افغانستانی‌ها نباشند من دو پیرنگ دیگر هم به فیلم اضافه کردم که در اصلاحات صورت گرفته این دو پیرنگ بسیار کمرنگ شد که البته بخشی از این مسئله به بی‌تجربه بودن من مربوط است که نمی‌دانستم فیلمنامه‌ام را چگونه معرفی کنم و امروز که تجربه بیشتری کسب کرده‌ام احتمالاً می‌توانم مسئولان مربوطه را به‌عدم حذف آن بخش‌ها متقاعد کنم. وقتی چنین تجربه‌ای کسب می‌کنید متوجه می‌شوید که معمولاً چه حساسیت‌هایی وجود دارد و چارچوب‌ها را بیشتر می‌شناسید و می‌توانید روایت خود را در مسیری قرار دهید که با مشکل چندانی مواجه نشود.

وی افزود: البته نام افراد هم در اینکه چه اصلاحیه‌هایی بر اثرشان وارد شود تأثیرگذار است و معمولاً فیلمسازانی که چندین اثر تولید کرده و امتحان پس‌داده هستند و قواعد را می‌شناسند راحت‌تر می‌توانند به سراغ موضوعات حساس بروند و کمی نسبت به فیلمسازان جوان اعتماد کمتر است.

به گزارش ایلنا ، این کارگردان درباره برخوردی که با مهاجران افغانستانی در سال‌های گذشته صورت می‌گرفت نسبت به امروز، گفت: من اصالتاً افغانستانی هستم، پدرم ۵۷ سال است که به ایران مهاجرت کرده و وقتی دوران ابتدایی‌ام را به یاد می‌آورم به نظر می‌رسد که در آن دوران که مربوط به اواسط دهه ۶۰ می‌شود رفاه مردم ایران و افغانستان بیشتر بود و مهاجران چندانی در ایران نبودند و به یاد دارم وقتی به مدرسه می‌رفتم فقط من و برادرم اصالتاً افغانستانی بودیم و برای همکلاسی‌های ما هم جالب بود که ما مهاجر هستیم اما امروز اینگونه نیست و در شهرهای مختلف کلونی‌هایی از افغان‌های مهاجر به وجود آمده که معمولاً در پایین شهرها هستند.